Ostap Bachynskyy (24) werd in 2025 genomineerd voor de Noordhof-prijs als Junior Vakman in Mechatronica. In tegenstelling tot veel collega’s was hij niet van jongs af aan aan het sleutelen. Zijn toekomst in de techniek begon met een simpele gedachte: “Laten we eens kijken hoe dit bevalt.” Inmiddels is hij een derdejaars BBL-student bij Summa Engineering en een gewaardeerde kracht bij Philips Medical Systems in Best. Wij spraken hem over zijn opmerkelijke pad, zijn werkethiek en de drive die hem zelfs naar Amerika bracht.
Goede vraag. Ik ben eigenlijk nooit echt handig of technisch geweest. Ik heb verschillende richtingen geprobeerd en op een gegeven moment dacht ik: weet je wat? Techniek heb ik eigenlijk nog nooit iets meegedaan. Laten we dat eens proberen.
Die keuze heeft goed uitgepakt. De BBL-opleiding bevalt me prima. Ik werk vier dagen per week bij Philips en zit één dag op school voor de theorie. Het mooiste vind ik hoe breed de opleiding Mechatronica is. Je ziet een heel groot gedeelte van de elektrotechniek en de mechatronica, waardoor je veel beter kunt uitzoeken wat je hierna precies wilt gaan doen.
Bovendien traint je het meteen in het echte werkleven. Ik leer hoe ik een goede mail schrijf of hoe ik complexe, technische verhalen uitleg aan mensen die niet zo technisch zijn opgeleid. En je krijgt natuurlijk salaris, dus je kunt alvast beginnen met sparen.
Ik ben inderdaad genomineerd vanuit school; zij mogen elk jaar mensen aandragen. Ik denk dat ze hebben gekeken naar hoe ik me op school gedraag en naar de punten die ik haal.
De eigenschappen die ze waarschijnlijk zien, zijn dat ik hardwerkend en best rustig ben. Ze hebben ook vertrouwen in mij. Ik moest bijvoorbeeld voor mijn werk naar Amerika. Toen was ik twee weken weg, één week terug en toen weer twee weken weg. In totaal miste ik dus vier weken school. De leraren hadden zoiets van: ‘Als we kijken hoe Ostap zich ontwikkelt, zijn we niet bang dat hij dit niet kan inhalen. Dat komt wel goed.’ Dat vertrouwen is veel waard.
Op school krijgen we vooral de theorievakken, die je nodig hebt om je te bevorderen in de technische wereld. De echte projecten doe ik op mijn werk.
Waar ik het meest trots op ben, is dat ik als relatief nieuwe medewerker naar Amerika werd gestuurd. Mijn taak was om daar collega’s te helpen en in te leren op het werk dat ik hier in Nederland ook doe. Ik denk dat ik ben uitgekozen omdat ik een goede combinatie heb: ik ben nog jong, sociaal, spreek goed Engels én ik weet veel van het werk dat we doen. Ze wisten dat het qua sociaal contact goed zou komen, maar ook dat ik de technische hulp kon bieden die ze nodig hadden.
Ik ben nu inderdaad volop aan het uitzoeken wat de opties zijn. Ik heb nog geen definitief plan, maar ik vind elektrotechniek op dit moment wel het meest interessant.
Mijn drive haal ik uit het idee dat stilstand geen optie is. Als je stilstaat, doe je niks. Je moet het leven door. Je kan wel stil blijven staan, maar daar word je zelf niet beter van, en de samenleving ook niet. Je moet soort van… je moet gaan werken. Er zit voor mij toch een drive in om uiteindelijk mensen te kunnen helpen.
