Van veiligheid naar zorg, van twijfel naar zekerheid. Jelle van de Boomen (26) gooide het roer volledig om en is vastberaden om zijn droom waar te maken: ambulanceverpleegkundige worden. Hij wil met zijn verhaal anderen inspireren. “Volg je hart en ga voor je passie. Het is nooit te laat om het roer om te gooien”, benadrukt Jelle.
“Na het vmbo koos ik voor de opleiding Beveiliging. Via een BBL-traject bij Summa kwam ik terecht in het Catharina Ziekenhuis, waar ik vijf jaar lang met plezier als beveiliger werkte. Een baan met zekerheid, een goed salaris. Alles leek op zijn plek te vallen. Maar ergens knaagde het… Was dit het? Was dit waar mijn hart echt lag”, vertelt Jelle.
Hij vervolgt: “Mijn moeder, werkzaam als planner op de operatiekamers, zag mijn twijfel. Ze tipte me over een functie als instrumentaangever op de OK. Twee jaar lang stond ik met mijn neus bovenop de zorg, werkte ik samen met artsen en verpleegkundigen. Boeiend? Ja! Maar mijn hart? Dat sloeg toch sneller voor iets anders. Een oude droom begon te kriebelen: werken op de ambulance.”
De weg naar de ambulance is geen korte route. Eerst een mbo-opleiding Verpleegkunde, dan ervaring opdoen op de Spoedeisende Hulp en Intensive Care en vervolgens de specialisatie tot ambulanceverpleegkundige. “Minimaal acht jaar studeren en mijn zekerheid opgeven. Dat vond ik heel spannend maar soms moet je springen om vooruit te komen.”
Gelukkig stond Jelle er niet alleen voor. “Met de steun van mijn ouders en mijn vriendin, die ook in het Catharina Ziekenhuis werkt, waagde ik de sprong terug de schoolbanken in. En ik kan je zeggen: de beste beslissing ooit.”
Inmiddels zit Jelle in zijn derde jaar van de BOL-opleiding Verpleegkunde bij Summa. “Twee dagen per week volg ik les, de andere drie loop ik stage in het Catharina Ziekenhuis via het Catharina Spoor. Van Cardiologie tot Kort Verblijf, ik krijg de kans om overal te leren. Als boventallige stagiair mag ik echt de diepte in. En het mooiste? Dit werk voelt als thuiskomen. Het menselijk lichaam fascineert me enorm, maar de echte voldoening zit in de kleine momenten. Een patiënt die mijn hand vastpakt bij vertrek, mijn persoonlijke ‘gouden handdruk’. Zelfs als iemand niet meer beter wordt, weet ik dat ik er alles aan heb gedaan om comfort te bieden. Dát is waarom ik dit doe”, benadrukt hij.
Waarom hij zijn verhaal deelt? “Omdat ik heb geleerd dat je nooit bent uitgeleerd en dat het nooit te laat is om een nieuwe koers te varen. Blijf jezelf uitdagen, durf keuzes te maken en ga voor wat je écht wilt. Je bent nooit te oud om opnieuw te beginnen. Het is spannend, ja. Maar het is het meer dan waard!”
